Aylin
New member
Merhaba Forumdaşlar: 2. Sınıf Kuru Tarım Arazisinin Hikâyesi
Sevgili forumdaşlar, sizlere bugün bir ders kitabından değil, kalbimden gelen bir hikâyeyi anlatmak istiyorum. Belki aramızda “2. sınıf kuru tarım arazisi nedir?” diye soranlar olmuştur. İşte ben de bu soruyu yıllar önce küçük bir Anadolu kasabasında dedemin toprağında öğrendim. O günleri hatırladıkça hem gülümsüyor hem de hüzünleniyorum. Sizleri de bu hikâyeye davet ediyorum, belki siz de kendi anılarınızı paylaşmak istersiniz.
Toprakla İlk Tanışma
Dedem, toprağı hayatının merkezine koymuş bir adamdı. Biz çocukken bize hep şunu söylerdi:
“Evlat, toprak insanın sabır defteridir. Onu işlersin, beklersin, emek verirsin. Karşılığında sana ya nimetini sunar ya da dersini verir.”
Dedemin arazisi 2. sınıf kuru tarım arazisi olarak geçerdi. Bu ifade kulağa çok teknik gelse de aslında şu demekti: Toprak verimliydi ama su yoktu. Yani yağmura muhtaç, gökyüzüne bağlı bir yaşam.
Stratejik Erkek, Empatik Kadın
Dedem hesap adamıydı, erkeklerin stratejik ve çözüm odaklı tarafını yansıtırdı. Her yıl, hangi ürünü ekeceğini, ne kadar tohum ayıracağını, ne kadar kayıp göze alabileceğini matematik gibi hesap ederdi. Onun için “2. sınıf” bir arazi demek, “daha dikkatli plan yapmalıyım” demekti.
Babaannem ise bambaşkaydı. Kadınların empatik ve ilişkisel tarafını yansıtırdı. Toprağa bir canlı gibi bakar, “bu sene arpa biraz yoruldu, seneye mercimek ekelim, toprak da dinlensin” derdi. Onun için arazi sadece üretim değil, duygusal bir bağdı.
Yağmur Duası ve Bekleyiş
Bir yıl vardı ki, kuraklık vurmuştu. Dedem stratejik planlarına rağmen mahsulün çoğu tarlada kurumuştu. Hatırlıyorum, köyde kadınlar bir araya gelip yağmur duasına çıkmıştı. Babaannem elinde tespih, gözlerinde umutla gökyüzüne bakıyordu. Dedem ise eve gelir gelmez defterini açıyor, zararı en aza indirmenin hesabını yapıyordu.
İşte tam da bu an, bana 2. sınıf kuru tarım arazisinin aslında ne demek olduğunu öğretti: Emekle stratejinin, umutla empatinin yan yana yürüyüşü.
Bugüne Düşen İzler
Şimdi şehirde yaşıyorum ama her gün işyerinde, ilişkilerimde, forumda tartıştığımız konularda o toprak aklıma geliyor. 2. sınıf kuru tarım arazisi, bana hayatta her şeyin “yarı zorluk, yarı fırsat” olduğunu öğretti. Bir yandan erkeklerin hesap yapma, planlama tarafı; öte yandan kadınların bağ kurma, sabır gösterme tarafı birleştiğinde hayat dengeli oluyor.
Geleceğe Bakış
Bugün iklim krizi, su kıtlığı ve tarım politikaları konuşulurken 2. sınıf kuru tarım arazileri daha da önemli hale geliyor. Belki bir gün teknoloji sulama sorunlarını çözecek, belki de kadınların empatik yaklaşımı ve topluluk bağları yeni tarım kooperatiflerini doğuracak. Erkeklerin stratejik planlamasıyla kadınların ilişkisel sezgileri birleştiğinde, o topraklardan yine umut yeşerecek.
Forumdaşlara Sorular
Sevgili forumdaşlar, siz hiç toprağın dilini dinlediniz mi?
– Aranızda 2. sınıf kuru tarım arazisinde çalışmış olan var mı?
– Sizce stratejik hesap mı yoksa empatik bağ mı toprağa daha çok kazandırır?
– Gelecekte bu araziler sizce umut vadeder mi, yoksa terk edilmiş hikâyelere mi dönüşür?
Bu hikâyeyi anlattım çünkü toprak yalnızca üretim değil, aynı zamanda kimliğimiz, geçmişimiz ve geleceğimizdir. Söz sizde forumdaşlar, gelin bu konuyu birlikte büyütelim; tıpkı toprağa düşen bir tohumun yeşermesi gibi.
Sevgili forumdaşlar, sizlere bugün bir ders kitabından değil, kalbimden gelen bir hikâyeyi anlatmak istiyorum. Belki aramızda “2. sınıf kuru tarım arazisi nedir?” diye soranlar olmuştur. İşte ben de bu soruyu yıllar önce küçük bir Anadolu kasabasında dedemin toprağında öğrendim. O günleri hatırladıkça hem gülümsüyor hem de hüzünleniyorum. Sizleri de bu hikâyeye davet ediyorum, belki siz de kendi anılarınızı paylaşmak istersiniz.
Toprakla İlk Tanışma
Dedem, toprağı hayatının merkezine koymuş bir adamdı. Biz çocukken bize hep şunu söylerdi:
“Evlat, toprak insanın sabır defteridir. Onu işlersin, beklersin, emek verirsin. Karşılığında sana ya nimetini sunar ya da dersini verir.”
Dedemin arazisi 2. sınıf kuru tarım arazisi olarak geçerdi. Bu ifade kulağa çok teknik gelse de aslında şu demekti: Toprak verimliydi ama su yoktu. Yani yağmura muhtaç, gökyüzüne bağlı bir yaşam.
Stratejik Erkek, Empatik Kadın
Dedem hesap adamıydı, erkeklerin stratejik ve çözüm odaklı tarafını yansıtırdı. Her yıl, hangi ürünü ekeceğini, ne kadar tohum ayıracağını, ne kadar kayıp göze alabileceğini matematik gibi hesap ederdi. Onun için “2. sınıf” bir arazi demek, “daha dikkatli plan yapmalıyım” demekti.
Babaannem ise bambaşkaydı. Kadınların empatik ve ilişkisel tarafını yansıtırdı. Toprağa bir canlı gibi bakar, “bu sene arpa biraz yoruldu, seneye mercimek ekelim, toprak da dinlensin” derdi. Onun için arazi sadece üretim değil, duygusal bir bağdı.
Yağmur Duası ve Bekleyiş
Bir yıl vardı ki, kuraklık vurmuştu. Dedem stratejik planlarına rağmen mahsulün çoğu tarlada kurumuştu. Hatırlıyorum, köyde kadınlar bir araya gelip yağmur duasına çıkmıştı. Babaannem elinde tespih, gözlerinde umutla gökyüzüne bakıyordu. Dedem ise eve gelir gelmez defterini açıyor, zararı en aza indirmenin hesabını yapıyordu.
İşte tam da bu an, bana 2. sınıf kuru tarım arazisinin aslında ne demek olduğunu öğretti: Emekle stratejinin, umutla empatinin yan yana yürüyüşü.
Bugüne Düşen İzler
Şimdi şehirde yaşıyorum ama her gün işyerinde, ilişkilerimde, forumda tartıştığımız konularda o toprak aklıma geliyor. 2. sınıf kuru tarım arazisi, bana hayatta her şeyin “yarı zorluk, yarı fırsat” olduğunu öğretti. Bir yandan erkeklerin hesap yapma, planlama tarafı; öte yandan kadınların bağ kurma, sabır gösterme tarafı birleştiğinde hayat dengeli oluyor.
Geleceğe Bakış
Bugün iklim krizi, su kıtlığı ve tarım politikaları konuşulurken 2. sınıf kuru tarım arazileri daha da önemli hale geliyor. Belki bir gün teknoloji sulama sorunlarını çözecek, belki de kadınların empatik yaklaşımı ve topluluk bağları yeni tarım kooperatiflerini doğuracak. Erkeklerin stratejik planlamasıyla kadınların ilişkisel sezgileri birleştiğinde, o topraklardan yine umut yeşerecek.
Forumdaşlara Sorular
Sevgili forumdaşlar, siz hiç toprağın dilini dinlediniz mi?
– Aranızda 2. sınıf kuru tarım arazisinde çalışmış olan var mı?
– Sizce stratejik hesap mı yoksa empatik bağ mı toprağa daha çok kazandırır?
– Gelecekte bu araziler sizce umut vadeder mi, yoksa terk edilmiş hikâyelere mi dönüşür?
Bu hikâyeyi anlattım çünkü toprak yalnızca üretim değil, aynı zamanda kimliğimiz, geçmişimiz ve geleceğimizdir. Söz sizde forumdaşlar, gelin bu konuyu birlikte büyütelim; tıpkı toprağa düşen bir tohumun yeşermesi gibi.